Andrzej Szafraniec

Pierwsze wzmianki o Knurowie pochodzą z Księgi uposażeń biskupstwa wrocławskiego, datowanej na przełom XIII i XIV wieku. Wtedy Knurów był już zorganizowaną osadą i stanowił część składową ziemi gliwickiej. Na przestrzeni od XV do XVIII w losy Knurowa toczyły sie podobnie jak całego Górnego Śląska, który przechodząc z rąk do rąk często zmieniał swoją przynależność do różnych monarchii.

W tymże Knurowie-Krywałdzie znajduje się Kapliczka św. Barbary – najstarszy budynek sakralny w Knurowie. Kaplica na rzucie prostokąta z trójbocznym prezbiterium. Murowana, nieotynkowana kaplica ma neogotyckie formy. Przypory, sterczyny i inne neogotyckie elementy konstrukcyjne są silnie wyeksponowane. Front ujęty w potężne przypory przechodzące ponad gzymsikami w sterczyny zwieńczone ostrosłupowymi daszkami z główkami nadającymi daszkom formę wieży szachowej. Wokół kapliczki biegnie cokół z paru warstw cegieł. Sześć przypór
zwieńczonych dwuspadowymi daszkami wzmacnia też boki kaplicy i prezbiterium. Wejście ujęte portalem o niezbyt ostrym łuku. Wejście zamknięte masywnymi drzwiami i ozdobną kratą z dwiema rozetkami i krzyżem z koniczynkowymi zakończeniami. W trójkącie pod dachem, we frontowej ścianie, trzy wnęki na figury o formie powtarzającej formę portalu wejściowego. Identycznie ukształtowane okna po obu bokach kaplicy i w prezbiterium. Prezbiterium doświetlone rozetą. Kaplica nakryta dwuspadowym dachem. Nad frontem kaplicy kalenica jest ścięta. Na niej sygnaturka z otworem o ostrołukowym zwieńczeniu, z dzwonkiem zdobionym wizerunkiem św. Barbary. Sygnaturka zwieńczona łamanym daszkiem. Na jego szczycie metalowy krzyż z promieniami i poprzeczkami na końcu ramion. Plac przed nią wybrukowany. Obok stoi pomnik upamiętniający ofiary II wojny światowej.

W czasie renowacji w 2011 r. zlikwidowano ogrodzenie a w oknach zamontowano kraty. Dzwon jest nowy – poprzedni skradziono. Figury z wnęk skradzione. Kaplica fundowana przez właścicielkę ówczesnej prochowni Paulinę Guttler.