Stanisław Augustyn

Żołnierska kapliczka

Autor: Stanisław Augustyn

Piękna! Oryginalna! Prosta i surowa! jak życie żołnierza na wojnie, bo dłońmi żołnierza powstała, gdy nuda i bezsens czekania w młody umysł coraz głębiej i głębiej wnikała a, myśl jego o matce we łzach gdy wojna jej mężczyzn z domu zabrała, o siostrach kochanych przed świętym obrazem na ścianie wiszącym – klęczących. Te myśli zabijał, gdy dłubał i klepał, stukał i zbijał i, myślał! Myślał, jak ją przed kulą ochronić, bo święcie w to wierzył, że gdy ją kula wroga przebije to i jego dosięgnie. Zabije! myślał, a myśląc – zmyślne kwiatuszki z blachy wywijał, przybijał i gdy ją datą w stali wykutą na koniec – przyozdobił, wtem z nagła chcąc dłonią klepnąć głowę! młotkiem się walnął i myśl nagła jak z nieba mu spadła – i, blachą obił?? I, tak myśląc tak zrobił! I, przyszło do tego że stając naprzeciw siebie.” O Panie mój w niebie”(600.000 wojska) zaległo bezczynnie w okopach na zimę 1914/15- 3 Wielkie Armie, na 6 długich miesięcy! Wszystko wymietli wszystko wyjedli nawet na soli i wodzie- karpiele! A gdy śnieg wszystko zasypał i mróz ostry trzaskał w noce z księżycem. Czekali na Bój! na Bój o Gorlice. Na śmierć i na życie! A, idąc w bój! Rozkaz, zostawić! Żołnierskie swe dzieło, zostawił u mego pradziadka.. twierdził, iż wracając z wojny do rodzinnego Cieszyna weźmie ją, ofiarując matce i siostrom, będzie swoistym Votum wdzięczności za szczęśliwy powrót z wojny, syna i brata.. Więc, czekała, czekała aż, zawisła! i, wisi do dzisiaj na 5-cio wiekowym sędziwym, dębie! Żołnierska kapliczka- pozostała, Nam!
Wokół wszystko tak szybko się zmienia
żołnierze tak dawno odeszli stąd -huk armat zamilkł też.

Jak dawniej znów nowe dzieci przychodzą na świat 
i, tylko ten dąb! stary Dąb- 500-letni od śpiewu słowika – po ciemną noc, żołnierskie wotum dzielnie dźwiga!

Przechodząc pomnij by, Najwyższego – symbolem Wiary uszanować by, NIGDY! nie dał nam słuchać huku dział, lecz słuchać pozwolił trelu słowika i naszych dzieci głośny gwar!